Jana Cíchová

Ho ve, kiel diru mi al vi,

amatino mia, sinjorino mia,

knabino adorata,

princino, kiu fidele

atendas fabele?

Plej belajn nomojn,

kiujn mi povis kaj kapablis

en mia koro por vi trovi.

Kantas birdoj sur la tomboj viaj

kaj mi preĝis tie sub salikoj,

kune kun la ŝtona kardinalo.

Sur la randoj

de la rompiĝintaj tumboj

Longe mi sidis en silento

diskutante en silenton

kun la senkoloraj

nomsurskriboj,

kun la vortoj

trans kiujn

aŭtun´ kaj vintro

kaj la pluvo, neĝo

dum la jaroj

sen la vortoj

versojn enskribadis.

Kaj la vento kaj la suno

kaj nebuloj, tiuj ĉiuj.

Trist´ vualis la okulojn miajn,

dum preĝosonorado sur la blankaj nuboj

lante al mi sin direktis.

Postangule geamantoj

kisojn al si donis.

Nenie estas tiom belaj nuboj,

ho ve, nenie estas tiom

bonkoregaj nuboj!

Kun avĉjo, kiu sur balkonoj

almozpetis,

pri la supro ‑ petis mi.

Florkronon sur la konstruaĵoj

mi manglatigis,

antaŭ torditaj kurbiĝoj de la

stratoj mi staris,

de ĉiutagaj kaj mallarĝaj

etaj stratoj,

kiujn la homoj per sia laborego

antaŭ mi pavimis.

Sur liberaj spacoj de la placo

kaj de la paco kaj de la ‑ trankvilo,

de la fido,

de tiuj mortaj

antaŭuloj

mi vagadis ....

profunde en la koro

elkreskis amo

kaj mi vin amis.

Kaj mi vin ŝatas

kiel ĉiu vera amo sentas,

plenkore tiel ĝis doloro

kaj malgraŭ ĉio sentas mi ‑

min belege.

Milfoje mi vidas vin

kaj denove ekkomprenas

mia koro,

ke vi estas por mi ĉiam nova,

nova ...

Aeron vian spiras mi

kaj kun vi poreterne

vivas.

Kiel unue ‑ denove ‑ mi

al vi revenas,

karega mia, en tio olda, sama, poreterne.

En tio ekde ĉiam sama

mi amas vin,

nur tian, kia vi estas.

Kaj sango via, maljuniĝo

same kiel renesanco,

la tempo, sur viajn grizajn domojn

verŝante pluvon tage ‑ nokte

ne povas vundi vin

nur homoj malbonaj

kaj malnoblaj.

La homoj malaperos

kaj super via delikata spiro

denove heredantoj novaj

de mia lingvo reaperos

kaj poste geinfanoj,

la filinoj de filaro mia

de filinoj iliaj filoj

komprenos eble vin,

pli bone ‑ kelkaj ‑

kaj kelkaj eble

ol vin eĉ malbone

komprenis ni.

Sed super via rivero

kaj super viaj ponto kaj domoj

kaj super la mantelo

de ĝardena verdo

plena de floraro

trans turojn nigriĝintajn

la ombraro flugos

kaj de la suno la brilo svelta,

la nuboj kaj vi,

vi vivos poreterne,

balkonoj viaj kun

florplenaj fenestretoj,

arkaro via, lampoj viaj, traboj lignaj

kaj ŝtonaro ...

kiu vin ŝate

surŝultre portas

sub tegmentoj

de la vivokuro,

ĝis vilaĝetoj odorantaj,

je verdaĵo!

Ĉi tie vi vivos tia,

tiam mi vin vidas ‑

vivi bele, bone, pure

kaj fidele.

Vi, al mi la plej karega kaj senfina

poreterna Praha.

Primavero ‑ ĝi ja venis ...

Ho ve, kiel delikate

hodiaŭ aromas

siringoj kaj robinioj

tie ĉi! Al Pontoturoj.

La nokto jam ĉirkaŭas, la silento,

kaj mallumo.

Nur plejmalmulto da spiro

de siringoj

kaj de blankaj ‑ rozaj kandeletoj,

sur kaŝtanarboj ilin

ie ekbruligis,

tremetas tra l´aero.

Ĉi tio rememorigis al mi

malnovajn ŝrankojn ....

kun paliĝinta lavenda koloro,

disverŝiĝinta en la ĉambro,

kiam la avinjo

de miaj patrinoj

la ŝrankojn de la rememoroj

apertadis iam,

de putriĝintaj edziĝ‑florbukedoj

kaj de subvestaĵo,

kiun neniu surmetas certe.

Noktas, ... la steloj brilas

sur ĉielo ...

Neniam ili tiom brilis eble

kaj kiel dum la tutaj miljaroj.

Ĉirkaŭ ili kunigis

en la gloriolkronon

kaj ni ĉiuj eksilentas ‑

Mi nun restas plenplene sola,

sed tutfeliĉa ‑ home ja feliĉa.

Ho ve, bonodoras ie

la siringoj el ĝardenoj ‑

nun ‑ hodiaŭ!

Alie ‑ en la mondo

ankaŭ ili bonodoras ‑ eble.

Sed kie povas esti pli belege

ol en la sino de Petřín‑monteto

kaj de la Pragkastelo?

Jen la lumo en vidalvida domo,

nur du fenestretoj tie.

Sur la tegmento la kato sidas.

Griza kato de mia domgardisto.

Kaj la katoj havas

delikatan animon!

Kial la ordinara kato,

kun siaj nigraj strioj surdorse,

murmuretus do,

kaj sur la firsto

dum la tuta tempo

ne movus sin?

Nur apertanta la fenestron

mi vidis ĝin ...

ĝi min rigardis molete,

ke scias ĝi pri mi ...

kaj ĝi revenis ...

al siaj revoj kaj murmuro.

De tempo al tempo okuloj ĝiaj

ekbrilas kaj antaŭen rerigardas.

Desur la tegmentoj

certe oni ĉion vidas,

ĝis la monteto Petřín,

ĝis la ĝardenoj vastaj

ĉien, ĉien ...

ĝis la Pragkastelo

kaj pli foren ankoraŭ ...

Nur kion mi sciu ja nur!

Do sidas ni du tie ĉi

kaj banas nin

en primaver‑somero!

En la strateto malantaŭ la

kata domo

knabinaj ŝuoj skandas,

horloĝo de Sankta Nikolao

sonoras la dekunuan,

cirkaŭe regas nokto kaj mallumo

kaj bonodoras la aero!

Ĉu estas io pli komprenebla

senrevene

ol tiu ĉi momento?

Sur la domo, kie sidas

al ni jam konata kato,

sur la tegmento sidas

larĝa kaj kvalita brikkameno

kaj fumas blanknubete

simile al aveto

sidanta ie sur la domotrotuaro.

Sed Petro, tiu dommastra kato,

malkaŝate pli ŝatas

sveltan apudan kamentubeton.

Ĝi eĉ ne kuraĝas ekbruligi,

super ĝi videblas nur

tremeti aeron varman,

kiel kontente kaj trankvile

ĝi spiras,

kune kun du junaj homoj

en suba mansardo.

Vespere al ili lumas nur

ruĝega kameno,

la okuloj kaj eble

varmaj lipoj,

sed pri tio la kamentuboj

nenion plu scias.

Kaj eĉ se ili scias,

prisilentos ĉion.

Kaj ankaŭ estas ĉi tie ‑

‑ inter du domoj ‑

neta kaj fajne kreita fingreto,

ĝi eĉ videblas,

kiel ĝi malantaŭ la muro staras,

la kamentubo,

kiu en nekonateco komenciĝas.

Ĝi vivas ĉi tie eble senvivece,

sed belas kiel reflekto

de la suno

sur larmo meze de okulharoj.

Tiaj maldikaj kolonetoj

en fenestretoj unu super alia

kreskas

kvazaŭ oni la fingron

antaŭ buŝon metus

por neniun veki.

Versimile nokte ili alternas,

por ke tiuj subaj

ankaŭ pli malproksimen

vidu trans la tegmentojn.

Tia ĝi estas bela, ĉarma kamentubo,

certe la paseroj bonvenigus

ene sian neston havi.

Kaj tute plej supre

kutimas sidi ‑ antaŭ pluvo ‑ merloj

kaj kantas.

Iam ĉirkaŭe nubetoj kuniĝas,

iam en vento ĉi tien

folieton alportas,

sed plejofte estas ĉi tie

la griznigra kato Petro.

Ĝi venas el rondforma

tegmenta fenestreto,

ĝi sentas sin bone

sur la tegmento,

kaj poste ni du

trans la straton

interkompreniĝas

kaj manglatigas nin

kontente kaj silente.

La kato, la kamentubo ‑ kaj mi.

Sonoriloj

Tiom strange estas

en la animo,

ĉirkaŭe silenta harmonio regas

mistera muziko

de nekantataj psalmoj,

la kluzo inter

riverbordoj ŝaŭmas,

sur la ponto vagas fremdaj homoj ‑

kaj subite en silenton

de streĉita espero kaj

de trankvila kredo

eksonas sonorilaro de Hradčany.

Ĉi tiuj kastelsonoriloj

ĉiam komencas

kvazaŭ ili sentus kaj scius,

ke ili estas tiuj la ĉiam unuaj

inter aliaj kaj tiaj ili

ĉiam estis.

Kaj tiel eble ankaŭ iliaj voĉoj,

tiel povis paroli la mortaj reĝoj.

Sub ili profunde kuŝantaj

kun manoj per ŝtono kunigitaj

per kutimo kaj preĝo ...

Kaj poste komencos niaj pluaj

pli malgrandaj, etaj ...

iliaj sonoj vian estaĵon ĉirkaŭas,

en fuĝantajn siajn tonojn

ĝin vualigos,

kiel hedero de antikvaj

ruiniĝintaj kortegoj

ĝin ĉirkaŭvolvos

kaj per fumo aroma

ĝin forportante.

Centjara forto de sindonemo,

la larmoj de forlasituloj,

festaj momentoj de kunvivado,

lasta ploro super najbara ĉerko,

voko pri helpo, sinrompata, timigita.

Alvokado en preĝejon ‑

Tio ĉie enverŝiĝis

en iliajn voĉojn,

kaj vi, kiu al ili konsekrigi

sopiris,

tiumomente devas ekkompreni

abruptan malrapidecon

kaj sanigan

nekompreneblon

de la tempopaso.

Kaj estas tiel: ili eksonoras.

Regas silento en bluaj strioj surĉiele

kaj gloriolkrono roza

ĉirkaŭ turoj

pri io bela dolĉe kantas.

Antaŭ dormo ili

la fabelon atendas,

la floroj en ĝardenoj

kaj la vazoj de terasoj

kvazaŭ en preĝo

la manplatojn etendas.

Per mola movo sian koron donas

la sanktulo ŝtoniĝinta

kaj ĝi scias, ke ĝi restos

ne mallaŭdata.

El svarmo de tegmentoj

etendas longajn manojn

la fumtuboj, por subteni

per ĝi la kupolon

de senfina templo,

kaj sveltaj turoj de malnovaj preĝejoj

silente leviĝas super mallumiĝinta navo

kiel la kavaliro surgenue

antaŭ vizaĝo de Sankta Maria.

Sennombraj svarmoj de folietoj

sur arboj de ĝardenoj

kvazaŭ voĉe celesti la preludon ludus

kaj malsupre ...

eklumiĝas lampoj.

Enreviĝinta sopiro

post hieraŭa suno,

vi ne estas triston suferanta sento

nur floroj viaj

kun radikoj kunviviĝis,

kun la terradikoj, ie inter tiuj,

kiuj ekdormis. Vi ne estas funebro,

tio nur via animo

en grandan templon venis,

kiun nur tiuj enpaŝi darfas,

kiuj la mondon

per la koro vidas

kaj eble ankaŭ tiuj,

por kiuj la koro ‑ la mondo tuta esti ŝajnas.

Radikoj viaj ‑ hodiaŭ sen la nomo,

nekonatuloj

forgesita burĝaro

helpistinoj, kiuj apud la fontano ridis,

metiistoj sub la flago

de la korporacioj

kaj la pastroj en nigraj sutanoj,

en grizaj kapuĉoj

kaj la ĝendarmoj

kaj la svelttaliaj sinjorinoj,

kaj sanktuloj en la niĉoj,

vagantaj junmetiistoj,

lignohakistaro sur Vultavo,

kaj solduloj

kaj malestimataj barbiroj

kaj la judoj,

enreviĝintaj kapelet‑konstruistoj,

malnoblecaj ekzekutist‑helpantoj

uzuristoj,

bruligitaj sorĉistinoj

kaj almozpetantaj apud

la preĝejpordego.

Ho ve, vi ‑ akvo viva kaj viviga,

ekde ie ien fluanta kiel hodiaŭ

la nekonataj kaj sennomaj!

Kaj ankau tiuj, pri kiuj ni

ankoraŭ ne scias,

estas nur ondo sur la rivero,

malproksime sur rivero la ondo,

kiu kaptis sunreflekton,

ununura ondo

de la hieraŭa rivero la parto.

Vespere kiam vi renkontos laboriston

ĝis kiam vi antaŭ la pluvo

ekvidos infanon,

kiu plore hejmen fuĝas,

ĝis vi knabinokulojn ekkisos,

ĝis vi la manon de l´ amiko

ĝis vi la homon premos,

trarigardos kaj ekkonos,

glatigu mane homojn tiujn

memkompreneblajn

kiel tiuj, kiuj antaŭ ni

tra Praha iris,

kaj kiujn oni tiel facile forgesas.

ĉar ĉiu paŝo gvidos nin

ĉiam pli proksimen

nur al ili, ne al estonteco,

ĉar en la momento estonta

ĝi ne estos antaŭ ni, sed ‑

jam ni povos ĝin rerigardi.

Ĉiun paŝon rerigardi.

Kaj estas nur la tempo,

kiu nin ĉiujn transpaŝos.

Momenton nur vi ĝin je mano gvidas,

sed baldaŭ vin la spir´ haltigas,

nur je tiuj, kiuj ĝis nun povas,

vi mane svingos,

kaj poste nur la sonoriloj

batos en sentemajn vandojn

de via amo,

krustiĝintaj per sopiro pri Dieco,

kaj ĝin sonigos

ĝis kiam kunfandiĝos vi

kun la prapatroj,

kiuj ilin ĉiuj same aŭskultadis,

tiel, kiel vi hodiaŭ nokte,

kaj kiel eble la venontaj:

duone kun timo,

duone senpacience.

Nun de longtempe la sonoriloj

silentas,

kaj vi aŭdas ilin ĝis nun.

La lumoj

Kaj vespere vi sentas vin bonege,

kvazaŭ scius vi,

ke neniam plu travivos vi

tioman belecon,

kiaj estas la sonĝoj pri tio, kio estis

la sopiro pri iu kiu estas

kaj la kredo en la senmortecon de la urbo.

La koloraj, blankaj, ruĝaj

kaj eĉ bluaj lumoj

videbliĝas al vi de malproksimo,

la siblantaj gaslampoj brile paradas

en rebrilo asfalta de surŝprucigita pavimo.

Kaj ilia vico, la tuta vico

diskuris sur la kajo,

substrekita per ondanta linio,

kiel ili rigardas sin en la rivero.

Kvazaŭ la geinfanoj siajn manojn

reciproke kaptas kaj ludas.

Kaj por la geinfanoj, por ili

estus ĉi tie eble nur la

sekreta siblado de flambekoj,

malantaŭ vitraj tabuloj,

sur kiujn per flugiloj batas

blankaj noktaj papilioj kaj

longokruraj kuloj.

Eble tio estus la princoj,

jes, la ensorĉitaj princoj,

sopirantaj pri sia animo,

pri sia princino.

Kaj preskaŭ iam ŝajnas al mi,

ke mi komprenas,

ke la papilioj tiom ĝempete

senfine batas

sur la vitron de la lampoj,

ke ili mem siajn flugilojn vundas,

nur ke senti ili ne povu,

kiel ilin doloras per sopiro

pri la lumo,

pri la lumo la sopiro,

al kiu ne eblas veni.

Kaj ie tie je fino de la firmamento,

ĝis ĝia fino ‑

kiel kvazaŭ nokte estus horizonto,

kaj kvazaŭ nin entute nokte,

en tia nokto io povus nin

dividi de la ĉielo,

tie ie malproksime estas

malgranda radeto.

Daŭras tio horojn

kaj vi nur scias tion,

kaj malantaŭ ili flirtas

pli kaj pli malgrandaj vaglumoj,

ke eĉ vi ekkoni ne povas,

kio tra la stelo lumas

kaj kie je angulo

atendas elektra lampo

en vagona kolonio gardanta,

ruliĝinta fadeno, kiu vivas

sub griza malpura vitro.

De ie el ia kvartalo Libeň

vipas en mallumon

violetaj fulmoj.

Sidas tie du homoj

kun nigraj okulvitroj

vid´ al vide

kaj ŝprucigas

la fonton de ŝtalo.

Malantaŭ staras

ĉagrenaj tramvojoj,

la konduktoroj reve

kalkulas la tempon

kaj ankaŭ longe oscedas.

Super la ĉefstratoj flagras

larĝaj strioj

de griza kaj flava nebulaĵo,

de polvo kaj de bluetaj fumoj...

Sed sur la ponto, sur la ponto

la lampoj vin gvidus,

denove tiuj gaslampoj sesflankaj

kaj kun ĉizitaj traboj.

Vi ne povas erarvagi, la lampoj

ne permesos tion kaj la ŝtonblokoj.

Vi iras kune kun via ombro,

kiu vin antaŭiras kaj denove vin atendas,

malantaŭ via dorso ĝi kaŝiĝas,

denove ‑ kiel malgrandaj infanoj:

ke mi vin kaptos!

Meze de fajrerantaj lumoj

brulas silente nigraj statuoj.

Malnovaj kaj tiuj ankoraŭ pli maljunaj.

Sveltaj, al ĉielo supreniĝantaj kaj tiuj,

kiuj malsupren kliniĝas,

ĉar ĉiam estis tiel.

Iu serĉis Dion super la nuboj

kaj alia nur sur la tero.

Kaj Lin vi trovos nur tiam

kiam la tero kun ĉielo kuniĝos.

Kaj tio estas ie antaŭ vi,

kie la vicoj de lumoj kuniĝas

kaj kien vin certe gvidas

du fadenetoj de perletoj,

sur ilies fino

ora pordego malfermita.

Kaj vi iras, iras, unu paŝon, la duan,

pluen, pluen ‑

la ponto.

La lampo, statuo,

Paŝoj, lampo, statuo ...

Poste mi ekdormas kaj

ĉiujn mi vidas.

Ili ĉiuj kun mi sub koverto

trovos lokon,

ĝis kiam ili sentas sin

varme ĉe mi,

same kiel ĉe ili ‑

la ponto, mia ponto,

mia bela, malnova ponto,

kaj ĝiaj eternaj lumoj.

La arboj

Sed tiom bela

kia estas ĝia aŭtuna sopiro ‑

tia estas nenia en la tuta mondo.

Flaviĝintaj folioj silente pluvas

post sopiro alia sopiro

malantaŭ vi, dekstre kaj rekte

en la manplatojn al vi.

Vi ne aŭdas,

kiel ili en morto deponiĝas,

ne vibrosonegas kave duraj terbuloj

en la tombon,

nur ‑ kiam ili silente alteriĝas,

tiel sensone per flustro bruetetas,

kvazaŭ iam foje nur la homo

perbuŝe ankoraŭ antaŭ foriro

la pordon malfermas

kaj elspiras per tio,

kio por li iam en la vivo

la plej karas.

Neniu el ni estos tiom bonkora enanime,

por ne povi ekkompreni,

pri kio ĉio la foliaro parolas.

Kaj ankaŭ neniu povas esti

tiom feliĉa, por ke li enigu

iliajn sonĝojn, ĉar

eĉ la plej silenta fluto en la

malproksimoj

ne kantas tiom dolĉe,

kiel adiaŭas la mortanta folio.

Super la urbo, kiun mi vidas hodiaŭ

nur kiel heredaĵon de tempoj pasintaj

el malnova palacĝardeno,

super la malproksimo, kiu

la kastelturojn bildigas

sorĉe klare en zigzagajn ondojn

de Vultavaj ebenaĵoj, flugas blankaj,

blanke malhelaj nuboj, flugas senfine,

flugas rapide kiel la pensoj de tiuj,

kiuj pere de ili la salutojn sendas.

La sonoriletoj el Loreta‑turo

postiras min, ĝis ĉi tie ili postiras min

en malsekan sinon de ŝtuparo

kiu al ĉielo, ĝis la ĉielo turniĝas.

La ŝtuparo kreskas el malaltaj

ŝtupetoj, ke ankaŭ la geinfanoj

povu tra ili facile, malpeze iri.

Ankaŭ la kanteto nostalgia

postiras min malrapide,

de momento al momento

eblas ĝin nur malintence aŭdi,

tion ‑ kiel ĝi kliniĝas,

por manglatigi la falantan

oran kaj ruĝegan rememoron

de silentaj kaj enreviĝintaj arboj.

La aŭtuno, knabo kun vundita koro,

vi erarvagas tra tiuj

kurbiĝintaj stratetoj,

la pecetojn de letero de via amatino

vi kisas,

ie en ombro de ĝardenaj muroj,

vi, aŭtuno plena de graciaj

rubandetoj araneaĵaj,

kiuj alte super ni

ĉirkaŭplektas nigrajn statuojn,

vi, la tagoj oktobraj,

kiam la pluvo kaj suno malvarmaj estas

kaj malgraŭ tio per koloroj varmiĝas,

kiel mi danku vin por tio,

ke vi estas tiom bonkoraj

al mia urbo?

Al la urbo kaj ĝiaj arboj,

al ĝardenoj kaj parkoj, disverŝiĝintaj

sur ondiĝintaj bordoj de Vultavo?

Ili havas ĉi tie ĉiam ion por priflustri,

dum jaroj pri io rakontadi,

kiel senŝanĝe unu apud la alia

staras kune kun la robinioj

la platanoj kaj pirujoj kaviĝintaj

kaj la tilioj kun foliaro

kiel koro sur la manplato,

ĉiuj la arboj maljunaj

kaj la malaltaj arbustoj

kun blankaj beroj,

kiuj aŭtune krevas.

Kaj la poploj, altaj, sveltaj poploj,

la arboj kun radikoj ĝis malproksimo

kaj en la teron disetendiĝintaj

kreskantaj senpere supren.

Kaj en la herbo sub ili

en verdeco de tute alia skalo

la lekantetoj

kaj flavaj floroj de ranunkolo lumas.

Kaj estas tio denove alifoje,

ne nun fine de septembro,

kiam malantaŭ la muro krevas

en Lobkovic‑ĝardeno

dornhavaj ĉirkaŭbrakoj de kaŝtanujoj

kaj la delikataj vangoj de iliaj fruktoj

miras super nova mondo.

Estas tio alifoje ‑ printempe,

kiam la unuaj fadenetoj de la herbo,

tiaj verdaj strietoj

ankoraŭ la malvarman aeron trapikas.

Estas tio alifoje ‑

tiam la floroj

malfermas delikatajn

manplatojn kaj buŝon

kaj la birdoj kantas, stilipas,

per beketoj siaj ili fajnajn dratetojn

en linietojn frapas

kaj la aliaj sur ilin

kantetojn siajn pendigas,

en la gorĝeto al ili trilkantadas,

per sia tuta korpeto ili etendiĝas

pli proksimen,

ili eksiblas ĉirkaŭ vi

kaj tuj ili flugas aliloken por diri,

kion belan ili denove ekkantis.

Sed nek vin mi forgesos,

vi, la eterne trista Stelo,

nek vin, Stromovka‑n,

kiu per la rememoroj spiras

sur inundojn kaj promenadojn

kaj la jubilean ekspozicion.

Eĉ vin mi manglatigos,

aleojn kurtajn de

malnovaj placoj,

kaj mi ne povas vin ne rememori,

la kajon de robinioj

sub silueto de Hradčany,

de helaj, grandaj bonaj robinioj.

Vi eĉ la vero ne plu estas,

vi militfalis vintre,

kiam antaŭ jaroj, pli ol vi kapablis

porti, ĝi vin per blanka ŝarĝo

surŝargis ‑

vi larĝaj solidaj, modeste silentaj

akatoj, vi mortaj, mortaj amikoj!

Akatoj, vi arboj kun blanketaj

bonodorantaj floroj,

sub hieraŭa suno

ununura angulo de kamparo,

staradas vi ankaŭ solaj du,

tri en la kortetoj.

Iam estis sub vi

blanke kovrataj tabletoj,

sed tio jam devas esti ankaŭ antaŭ longtempo.

Vi kaj la florpoto kun la primoloj

en fenestro estas por la infanoj

ia paletro,

por ke ili povu kolorigi

la ensorĉitajn arbarojn

en la fabeloj,

vi estas promeso de estontaj dimanĉoj

al kudristinetoj kun okuloj

ruĝaj de la steboj,

vi estas domo por mizerikorda merlo,

kiu ĉi tie kantas same ŝate,

kiam kun mateno la roso ekbrilas,

kiel en tiuj silentaj malnovaj ĝardenoj

ĉe ni.

Ĉe ni ‑ tie ĉe ni en Malá Strana,

kie preskaŭ per dolorsente kunpremiĝintaj lipoj

la kverkaj folioj kun vento kisas sin,

kie antaŭ la preĝeja ŝtuparo

rozaj kaŝtanujoj floras,

ĉe ni, kie super sekiĝinta lageto,

plena de teren falinta foliaro,

de mortaj branĉetoj,

kaj de forgesitaj revoj kaj esperoj,

la sveltaj arbotrunkoj

de karaj poploj silentas.

Estas en tiu ĉi loko nur ili du, solaj

Filemon kaj Baucis en nubaro de verdaĵo.

Ni rigardas tra longaj

al tero falantaj haroj de salikoj

kaj tra ondantaj brakoj

de puraj betuloj

en arĝenton de dometoj, en arĝenton

griziĝinta per polvo de noktoj kaj jaroj

kaj per epokoj homaraj

kaj per miljaroj,

trans la palactegmentojn

ni rigardas.

La poploj du super ĉiuj kunuloj siaj

alten al vi, Dio, etendas siajn manojn,

petas pri la urbo,

pri ĝia popolo,

pri la fenestroj,

en kiuj vespere la lumoj ekbrilas,

petas pri amo, al vi, Sinjoro,

parolas ĉiuj ‑ la trunkoj,

ĉiu ilia folio

per tiu peto spiras kaj tremetas.

Sub mi kuŝas la urbo kara, amata,

kiel neniu en la mondo bona.

Ankaŭ mi suprenlevas miajn

okulojn kaj manplatojn

kaj preĝas kaj fidas je vi,

eĉ je mia naskiĝurbo ‑

la plej bela.

Pie

Sed antaŭ ol vi preĝos, iru,

travivu la pluvon supre super Praha!

Sciu, tio pluvas kaj pluvas.

Kiom da ŝnuretoj el malgrandaj,

etaj gutoj terenfaligas iu

el la ĉielo!

La pluvo bruetas sur tegmentoj,

ĝi gutfluas en degutejoj

kaj en la verdaj folioj susuras,

sur la riveron ĝi klakas,

sur la piedpintoj marŝas,

kaj sur la gazenoj en ĝardenoj,

kun la pavimo ĝi kisas sin

kiel la kamparanaj onklinoj

kaj kunvolvigas la polvon

en grizajn buletojn.

Sed vi vidas antaŭ vi nur

ian blanke travideblan ombron,

per okuloj volas ĝin dishaki

kaj dividi ĝin, por povi vidi viva

ĉion tion, pri kio vi scias,

ke ĝi estas sub vi tie malsupre,

pri kio vi nur scias kaj ne povas, ‑

vi ja do ne povas. Vi sentas,

kvazaŭ vi komprenus, kvazaŭ vi

komencus senti veran kredon,

kiu vin ankaŭ ĉirkaŭigos,

kiun ne eblas diskombi kaj

kiu ankaŭ al vi nur diras: jes,

Dio estas en mi, kun mi,

malantaŭ mi eble, sed vidi,

ekvidi Lin vi ne povas...

vi darfas nur scii pri Li.

La kredo vin tutan trapenetros

tie ĉi super la urbo,

la fido mem vin ekvibrigos

kaj fido je homoj, kiujn

vi en estonto renkontos.

Tian forton ian al vi alportas

ĉiu guto

en la harojn, sub la okulharoj ĝi defluos,

kvazaŭ ĝi volus tra okuloj

ĝis la kamereto de la koro

mergiĝi,

tioman forton ĝi portas al vi ‑

solidan ‑ kaj la trankvilon.

La trankvilon, la ĉarmon de eterneco,

domon de mil fabeloj, kiuj ĉiuj

malbone komenciĝas

por povi finiĝi bone,

la silento, kiu parolas bruete

de tiuj brilaj larmoj,

foje pro ĝojo kaj morgaŭ eble

antaŭ morto

kaj foje nur pro bluaĵo el ĉielo.

Vi sentas vin bone en mola vualo,

kiu la ekbruligitajn vundojn

de la amo malvarmigas

kaj manglatigas la koron

frostrigidiĝintan,

vi kunfandiĝis kun la arbo,

sur kiu pluvas eta rivereto en sulkoj

de la arboŝelo,

eĉ kun la gutoj vi fratiĝis,

kiuj renkonte al vi

tiom fideme ekkuris,

kiel la etaj infanoj nur tion scias

kaj poste ankoraŭ iu via.

Kaj poste foje ‑

ĉu vi konas ĉi tiun foje?

Estis foje ia reĝo,

estis, Dio scias kiam kaj kie ‑

ĉu vi rememoros la fabelojn de via junaĝo?

Ĉu vi rememoros la vesperon,

kiam en vivon vian iu enpaŝis,

kiu por ĉiam fariĝis

via tuta vivo?

Poste subite malfermiĝos

nuboj kaj nubetoj kiel ĉirkaŭbrako

kaj la suno ekflugos tra Praha,

tra Praha, tra la urbo dolĉa.

Ĝi kisas ĝin, tiel ĝi ĉirkaŭbrakas ĝin,

kvazaŭ la tutan nokton

Ĝi ne vidus vin,

sur ambitoj de tiuj malnovaj

turoj ĝi saltetas,

en fenestrojn fermitajn ĝi

tufojn da lumo ŝprucigas,

sur kupoloj orumitaj ĝi kvazaŭ

knabino sin rigardas

kaj en Vultavon

kun buboj iras vadaĉi.

Sed la plej bele, tiom klare

lumas ĝi sur Nikolao‑Kupolo,

sur tiu granda, granda okulo,

kiun oni en tuta Praha ne havas

kaj tra kiu ni rigardas

Hradčany kaj Strahov‑on

kaj malsupren

trans la Karolo‑ponton

ĝis Týn

kaj ankoraŭ pli malproskimen

pli malproksimen

malantaŭ la riveron.

Vi rigardas ...

super la urbo, kiun vi amas,

kiu brilas kaj paradas

kiel forkurantaj ondetoj,

lumantaj per fajro

de estingiĝintaj steloj,

kaj varmiĝanta de ilia fideleco

kaj de la amo.

Nur tiam vi komencos preĝi.

Kaj ne eblas alie, mi devas al ili

ion diri,

mi ne povas laŭlonge de ili

ĉiam silente iradi,

ĉirkaŭ kaj sub ili ‑ sciu jam,

vidu la statuojn.

La statuoj, la mondo de nekonitaj eventoj,

la vizio ekscitiĝinta

de ideo de

silentaj lagoj,

en profundan kadron de kredo

la bildo enigita,

por kiu ne ekzistas sufiĉe vereca tono,

la vivo de la steloj, la vortoj silentigitaj,

la mondo de sanktuloj, de sanktulinoj

de la reĝolando,

la kulto de Dio ununura

kaj la kredo je Virgulino Maria

en animo de la preĝo.

Sur la turoj silentiĝantaj

ili senmove gardas

la paŝon de sia popolo.

Sur la altaroj ili preĝas,

larĝajn ornamas balkonojn,

sub la kastela ŝtuparo

ili revas ‑

‑ ho! Sankta Filipo el Neri,

kiomfoje mi vin jam enviis

kaj kiom mi vin ofte bedaŭris,

ke vi rerigardi ne povas por vidi

la tutan urbon,

malantaŭ vi per kluzoj

kaj vivo de la popolo ŝaŭmas.

Viaj samtempuloj meze de ili

portas pezajn kaj krudajn portalojn,

sur kiuj ludas etaj buboj

kun floroj el grejso kaj ideo.

Ĉi tie meze de ni cerbumas

viaj fratoj pri senmorta, senfina blueco,

al kiu ili arde suprenlevas

siajn okulojn,

kaj siajn okulojn ili denove

al la tero klinigas

antaŭ la malbono kaj tento fuĝantaj.

Ĝis la ĉielo, ĝis la ĉielo kaj Dio,

ĝis tie al ilia Dio elkreskas sveltaj

kaj askete rektaj figuroj,

super la rivero ili preĝas

kaj ilia senŝanĝema fideleco

eble mildigas doloron de tiuj,

kiuj en senhelpo rememoros.

Kaj ankoraŭ iu estas ĉi tie kun ni

sur mia ponto:

Sankta Maria kaj tute malgranda Jesueto.

Ĝi estas eta infano,

bubeto de niaj kristnaskaj revoj

kaj de noktomezaj mesoj,

kiam la koro pleniĝas per varma sopiro

disdonadi ĝojon al ĉiuj homoj,

kiuj ĉi tien ankaŭ venis

senkuraĝaj kaj ĝojiĝantaj,

kiel ilin la patro je mano gvidadis,

kaj kiuj pere de tuta animo

la ondiĝantajn trilojn desur la ĥorejo trinkas.

Se vi la okulojn fermos

kiom vi malbona kaj kruela

devus esti,

ke vin pli multe io katenigu

al la tero,

ol povas kaj scias

la brueganta orgeno disbati?

Ĉu vi konas doloron, kiun

ne silentigus kaj ne ekplorus

kun vi la aerolita fluto,

tiom ĝis malproksimo eksopiranta

kaj senkulpiganta kiel vi?

Ĉu vi eble emas defendi vin

al tiuj klaraj kantoj,

kiuj la plej dolĉece ondetiĝas

super profundaĵo de sendanĝereco,

ĉu vi volas fermi al ili

la kluzpordon de via koro,

ke ili ĝin ne tute plenigu,

ke ili ne freŝigu

bonajn volojn de velkantaj floroj,

ke ili ne malsekiĝu

la krustiĝintajn lipojn de via amo?

Ĉu vi scipovus tion, kiam antaŭ vi

preĝas malrapide,

per trankvila, rekta vorto

la kandelo?

Eble vi ilin ankaŭ jam vidis,

sciu, ili la manojn kunmetos,

ili suprenlevos ilin en flamo

kaj poste ili nur brulos, lumas

kaj varmigas..

Kaj ilia varmo en la kredantajn

kaj esperantajn animojn

kiel odoro de la rozoj subvespere suprenigas

kaj ekbruligas en ili etajn fajretojn

eble de rememoroj je beleco,

sento kaj bono,

je Dio, se vi volas ‑ kaj

cetere je juneco.

Al ni ĉiuj ili estas tiom karaj,

tiom karaj,

eble pro tio, ke ni tiam

ni ĉiuj buboj senruzaj

de la spirito kaj koro vivaj kavaliroj, estis,

eble pro tio, ke vi ĉiuj, princinoj,

en ververa kaj fidela amo

vi vivis.

Princinoj, vi niaj princinoj!

Tioma tio estis misterio de la koroj.

Nobla kaj belega.

Poste vi eliros

kaj la brilantaj en neĝo spuroj,

en neĝo, kiu ĉielon kun la tero kunigis,

super la urbon supren vin

anstataŭ hejmen gvidas.

En tiu momento vi havas ja

la hejmon ĉie,

la malnovaj kristnaskaj kantoj

varme el la preĝejo

sur vin ekspiros,

kaj la statuoj, la konataj statuoj

ankaŭ ankoraŭ je unu paŝo

pliproksimiĝis,

kvazaŭ tio necesa estus.

Unu vespero vin kun ĉiuj tiuj ligos

en momento de konsekrigo,

kiun vi eble ne meritis,

sed kiu venis,

kiel la floroj printempe min ne demandas

ĉu ni volas ilin kaj ĉu ni estas

indaj de ili.

Jen ‑ ili venos pure, ekbonodoros

kaj vi nur devas ekkompreni

la grandecon de tia donaco.

Kaj estas la statuoj ĉiuj

tiom homecaj en sia sankteco,

tiaj vivantaj en blanka

neĝa polveto,

kiu radiigis iliajn okulojn,

longigis la sulkojn,

la lipojn malfermetis

kaj en la manojn

folion de papiruso metis

kun ansera plumtrunko

kaj estos ili ĉiuj al vi proksime.

Eble do ja pli proksime ‑ via vojo al ili

estas iel memkomprenebla,

ĝi supreniĝas,

flanke Petřín nigrigas, por ke vi sciu:

vi ne iras sola, via spiro rapidigas,

ĉar vi scias, ke trovos tiu,

kiu serĉas.

Post ilia ...

Por vesperoj, en kiuj mi komencis kompreni

la parolon de malhelaj statuoj

kun fidema timo

kun fantomoj en nebularo

post sunsubiro mi paroladis,

por la momentoj, kiam mi

en silenta nokto manglatigis

la silentajn kvadratojn de preĝejaj muroj,

por la matenoj,

kiuj ekfajretis en koloroj,

sur bordoj de la rivero

de Dio disŝprucigitaj

desur krea paleto, sur riverbordoj,

de la rivero belega kaj dolĉa

kiel knabina talio,

por silenta meditado de katoj,

kiuj revis malantaŭ fenestroj

kaj dum krepuskoj,

por fidela verdeco de Sta Nikolaa kupolo

por ondobatado de ĝardenoj

sub Strahov,

por anseroj, kiujn mi foje vidis,

nur unufoje darfis ekvidi

el eta lageto trinki.

Por ombroj, resonoj kaj vagadoj,

pro tio ĉio, je kio mi pli riĉa estis

kaj kio min travivigis

kapturnigan infanecon

de ĝojo kaj feliĉo ‑

por tio mi volis iel danki al Praha,

al la urbo kara, tiom kara,

al la tiom granda blua koro.

Danko estas miaj preĝoj,

eĉ kiam mi scias, ke ili estas

nur tremetanta rebrilo de momentoj

ĝis la senfino etendiĝintaj,

kiel la steloj estas radio

de fajroj, de longtempe estingiĝintaj.

Kaj malgraŭ ĉio ni ŝate

al ili submetiĝas ‑

al tiuj momentoj, al tiuj steloj,

al tiuj rememoroj,

kiel al folieto, kiu desur roza floro

falis en la paĝojn de volviĝinta libro,

kiun delonge iu jam deponis.

Nur ĝin malfermi,

nur legi per sia tuta koro ...

Poste venos por ni ĉiuj la tempo,

kiam sur nin ekspiros

la forgesita bonodoro

de beleco eterna,

ke la okuloj fermos sin

kaj en la animo ekondiĝos

la kredo kaj fideleco

al tiu ununura kaj la plej bela Praha.